El domingo 23 de enero de 2011 murió mi padre.
No fue tras una larga enfermedad. Los chequeos médicos habituales no nos dieron ni una sola pista que presagiase lo peor.
Falleció de un infarto fulminante mientras hablaba con mi madre y se reía de sus propias ocurrencias. En menos de 20 segundos dejó de existir.
Yo estaba en una ciudad que no es la mía y recibí una llamada telefónica a unos pasos de la puerta de mi hotel: tu padre se ha sentido mal; hemos llamado a una ambulancia; le están atendiendo en su habitación. Entonces supe que jamás volvería a verle vivo.
No recuerdo las veces que nos dijimos que nos queríamos en estos 35 años. Seguramente fueron muy pocas porque no teníamos una de esas relaciones en las que continuamente le recuerdas al otro lo importante que es para tí.
Y, sin embargo, no hay nada que me hubiera gustado que supiera y que ahora me arrepienta de no haberle dicho. Siempre he sabido que él me adoraba y él era muy consciente de que yo le quería muchísimo. Hay cosas para las que las palabras no son necesarias.
Aunque hace años que me emancipé, mi padre siguió estando muy presente en mi vida cotidiana. Aún puedo escuchar su risa cuando le decía esta media naranja nunca se entera de nada. Menos mal que te tengo a tí. Se lo decía a menudo y muy en serio porque era verdad: siempre estaba para mí, para todo.
Estos días nos hemos dado cuenta (más aún si cabe) de lo querido que era por familiares, amigos y vecinos que han hecho un paréntesis en su rutina diaria para mostrarnos su cariño, acompañarnos y compartir nuestra pena.
Supongo que debería estar muy agradecida por haber tenido un padre que me ha querido tantísimo y que me deja tan buenos recuerdos pero lo único en lo que puedo pensar ahora mismo es en que quiero que vuelva. Aún le necesito.
Hace 9 días que sé que mi padre no está. Me parece increíble tener que hacerme a la idea de que nunca le volveré a ver. No podré darle un beso, ni cogerle de la mano. Dentro de poco no seré capaz de recordar cómo olía, ni cómo sonaba su voz.
La vida es así y no me queda más remedio que asumir que con su muerte ha comenzado una nueva etapa. Sentiré su ausencia el resto de los días de mi vida y tendré que convivir con esta tristeza que siento hasta en los huesos.
Escucho las palabras que muchas veces he utilizado yo para confortar a otros pero no me consuelan en absoluto. Cómo se aprende a seguir adelante cuando pierdes al hombre más importante de tu vida? Con el tiempo; ésa es la única respuesta que se me ocurre.
Mientras aprendo repetiré en mi cabeza la letra de la canción de Manolo García, a ver si me ayuda a encontrar algo de esperanza.
Escucho las palabras que muchas veces he utilizado yo para confortar a otros pero no me consuelan en absoluto. Cómo se aprende a seguir adelante cuando pierdes al hombre más importante de tu vida? Con el tiempo; ésa es la única respuesta que se me ocurre.
Mientras aprendo repetiré en mi cabeza la letra de la canción de Manolo García, a ver si me ayuda a encontrar algo de esperanza.
Por respirar, por confiar de nuevo y volver a creer.
Por confiar, por respirar serena y saber esperar.
Renacerás.
No te digo adiós porque nunca morirás del todo para mí. Donde yo vaya, tú estarás conmigo.
Mi niña ¡cómo lo siento! Entiendo de ese dolor una miajita...y ya verás ´como no le olvidarás..ni su olor...y el dolor el tiempo, al menos lo suavizará.
ResponderEliminarMi beso MAS fuerte y mi abrazo para sostenerte más grande. Sabes dónde estoy. Winnie
solo me sale decirte que lo siento, lo demás, siempre son cosas que usamos todos y bueno, al final no dicen mucho más.
ResponderEliminarTranquila, porque tu padre desde donde esté, sabe de sobra todo lo que sentías por él.
Y no te preocupes, nunca te olvidarás ni de su olor, un dia olerás algo que diga..como me recuerda a él, y ahi estará él.
Fuerza, un beso enorme
Un beso y un abrazo.
ResponderEliminarEstoy llorando porque te entiendo muchísimo. No he perdido a mi padre, pero mi abuela se está muriendo y yo estoy a 500 km donde vivo con mis hijas y mi pareja (y donde trabajo). Solo pienso, como tú, que siempre la llevaré dentro. Un abrazo.
ResponderEliminarSe me han puesto los pelos de punta...
ResponderEliminarÁnimo y un abrazo fuerte.
no se me ocurre nada.. lo siento.
ResponderEliminarTodo mi cariño.. lo siento muchísimo, de verdad
un besazo
Lo siento mucho. Te mando un beso muy fuerte y muchos ánimos!!
ResponderEliminarUn beso.
ResponderEliminarPerdí a mi madre con 17 años y me parece mentira cada vez, que siga estando presente en los momentos importantes o cuando la necesito. Con eso vivo, como tantos, como tu vivirás.
ResponderEliminarAl principio intentaba olvidarla con todas mis fuerzas para poder vivir sin sufrimiento. Ya ves, no se olvida, pero se aprende a vivir.
Cuídate mucho. Un beso
querida amiga, cómo te entiendo! a mi padre le pasó lo mismo!
ResponderEliminarNunca nunca dejarás ni un solo día de acordarte de el, hay que aprender a vivir con esa pena.
besos
Las palabras no sirven de nada ahora mismo, date por abrazada y besada con toda la fuerza que tengo dentro... que efimera es la vida.
ResponderEliminarSolo puedo decirte que lo siento, porque como tu dices las palabras sirven de bien poco...
ResponderEliminarte mando un super abrazo desde aquí y mucha fuerza
Siempre seguirá vivo mientras lo tengas presente en tu cabeza y lo sigas sintiendo en tu corazón.
ResponderEliminarUn fuerte abrazo.
Lo siento, mucho, encanto. Un abrazo muy fuerte. Querría saber cómo consolarte pero hay cosas que sólo las consuela el tiempo y el apoyo de los tuyos, aunque al final el consuelo llega y un día te encuentras recordando a esa persona con la alegría de haber podido compartir con él parte del camino.
ResponderEliminarPreciosa, no tengo palabras para consolarte. Lo siento mucho y me encantaría poder darte ahora el abrazo que tu me diste cuando lo necesité. Recíbelo desde aquí con todo mi cariño y ánimo. Bea
ResponderEliminarVir... lo siento! Estoy muy cerca de tí, para lo que sea aquí me tienes, un toque y nos damos una vuelta, charlamos o lo que haga falta...
ResponderEliminarUn beso enorme y todo mi cariño.
Lo siento. Mucho ánimo! Un beso y un abrazo muy fuerte desde Washington.
ResponderEliminarA ti mi querida hija tu Aita sabia de sobra todo lo que le querias, y estaba orgulloso de ti.No olvidaras ni su olor,ni las cosas que decia,pero sobre todo seguiras teniendo su amor.
ResponderEliminarNo te conozco, es la primera vez que entro en tu blog y estoy llorando. Solo puedo decirte que siento muchìsimo tu dolor, que te rodees de cariño y que estés tranquila porque no podrás olvidarle. Un beso.
ResponderEliminarCariñet, ahora entiendo tu ausencia, y como dices, no hay palabras que te reconforten, tan solo te diré que cuando te sientas más animada, ya sabes donde me tienes. Un besote fuerte
ResponderEliminarEn estos momentos tan difíciles nunca se que decir.... supongo que no hay consuelo. Solo quiero que sepas que en muy poco tiempo he aprendido a quererte y mucho.
ResponderEliminarSiento tanto que estés pasando por esto...Él siempre estará cerca, cuidándote. Sabes que estoy aquí para lo que necesites.
Un abrazo fuerte y todo mi apoyo en estos momentos tan tristes.
UT
No, no olvidarás su olor, ni su voz, ni su amor. Y siempre estará contigo. El dolor se amortiguará con el tiempo y siempre tendrás un recuerdo maravilloso y la satisfacción de no haber dejado nada sin decirle, que pocas cosas duelen más que las conversaciones no tenidas por falta de tiempo, confianza o comunicación.
ResponderEliminarUn abrazo enorme y todo mi cariño y mi apoyo.
Dificil momento, que conozco bien, mi padre se fue también de repente (él en un accidente)y de la noche a la mañana cambió mi vida, tantas cosas que decir se me quedaron en el tintero... y solo era una cría.
ResponderEliminarTe envio mucha fuerza y ánimo, tómate tu tiempo y mimate. Respeta el proceso del duelo, y no te quedes con la herida a medio cerrar, que a la larga pasa factura.
Quédate con los buenos momentos, y piensa que tienes la suerte de haberlos vivido.
Un beso guapa.
G
Es imposible olvidar... Y tampoco hay que olvidar... pero se aprende a vivir... Mucho animo niña.
ResponderEliminarSiento tu dolor.
ResponderEliminarMientras tú existas, él seguirá haciéndolo.
Un abrazo.
Un abrazo bien fuerte.
ResponderEliminarSiempre estará en tus recuerdos y te acompañara allá donde vayas.
Un saludo,
Hola linda flor. No sabes cómo lo siento. Sabes que nos tienes aquí para acompañarte en tu dolor. Un beso muy grande para ti y para tu madre de los dos y los cinco niños.
ResponderEliminarNo sé qué decirte porque para mi padre soy la niña de sus ojos y él para mí es, como tú bien dices del tuyo, el hombre más importante de mi vida!
ResponderEliminarNo entiendo para nada lo que es estar en tu piel ahora mismo, pero espero que ese dolor que sientes se disipe poco a poco y que esa sensación que tienes de necesidad de él, poco a poco cambie a buenas vibraciones que te den alivio y confort.
De veras, siento muchísimo lo que estáis pasando tu familia y tú. Dale mucho cariño a tu mami y que el tiempo pase rápido para que no tengas que sufrir demasiado...
Todos los ánimos, besos y abrazos virtuales desde nuestro blog y desde nuestro cariño.
(a veces no somos conscientes de que esto es la vida real)
Kisssssssssssssssssazo
Leire
¡Cuánto lo siento, niña! Son cosas de la vida, pero cuando tocan nos dejan un poco magullados. Una amiga mía pasó por ello hace un par de semanas. Ella, a diferencia de ti, apenas pudo disfrutar de su padre en los últimos diez años ( ni hablaba casi ni se movía) y, por añadidura, perdió a su madre de muy joven. No es un consuelo, lo sé. La relación que se crea entre padre e hija es muy, muy especial. Me alegra saber que, mientras vivió, pudistéis disfrutar de esa complicidad y de que su muerte fuera así, tan repentina, sin ningún dolor y después de haber vivido una vida feliz.
ResponderEliminarMe acordaré de ti en mis oraciones.
Un fuerte abrazo.
¡Ánimo,mucho ánimo!
No te conozco, he visto el link en lo de Winnie y me sentì una intrusa leyendo esto tan tuyo.
ResponderEliminarHe llorado mucho quizàs porque con mi padre aùn vivo con 85 años tampoco soy de expresarle lo que siento, y en mucho me sentì identificada.
Te dejo un fuerte fuerte abrazo.
Y me quedo con la imagen de esa niñita reina y su mirada hacia vos.
Mucho ánimo. Es lo único que puedo decirte.
ResponderEliminarSólo decirte que lo siento muchísimo.
ResponderEliminarÁnimo y todo mi cariño.
Besos :)
ijo...
ResponderEliminarHola, vine a darte mi pesar, yo he sido el que celebraba estos días mi primer año como bloguero y Winnie se refería a los dos en su entrada de hoy.
Yo he pasado por una perdida como tu ya hace cinco años que se marchó pero sigo cada día sin faltar uno acordándome de el, aunque solo sea un instante.
No te preocupes desde donde está te alumbra, mira al firmamento divisa una estrella y háblale, allí estará el para oírte.
Entiendo tu dolor, pero el tiempo te hará serenarte y recordar a tu padre como el gran hombre que te creo.
Un abrazo
2 de febrero de 2011 21:01
Yo no se qué decirte... no tengo palabras xk me imagino perdiendo a mi padre y me quiero morir! Sigue escuchando a Manolo Garcia... eso te reconfortará... Muuuua!
ResponderEliminarNo creo que pueda decir nada que vaya a aliviarte en este momento, pero no quería dejar pasar el momento de decirte que lo siento con todo mi corazón. Un abrazo enorme...
ResponderEliminarUn beso muy fuerte, mucho ánimo y ahora sobre todo a estar pendiente de tu madre, dale mucho cariño, para los hijos es un duro golpe cuando hemos perdido al padre o la madre, pero para su pareja es perderlo todo. Cuando veo a mi madre siempre pienso que feliz sería con mi padre al lado compartiendo nietos, achaques, etc.
ResponderEliminarUn abrazo muy fuerte para ti y los tuyos.
No hay palabras de consuelo.
ResponderEliminarIntenta ser fuerte y rodearte de la gente que te quiere.
Un abrazo,
quizás una mirada, consuele mas que mil palabras.pero atraves de este medio, no me es posible.
ResponderEliminarlo sentimos por ti .
Una vez alguien me dijo que cuando queremos mucho a alguien, somos de alguna manera responsables de mantenerlo vivo, porque sigue formando parte de nuestro corazón.
ResponderEliminarY creo que es verdad.
Por eso,cada vez que lo eches de menos, cada vez que necesites su consejo o su ayuda, piensa en él.
Deja que su recuerdo hable dentro de ti.
Escucha tu interior. Porque allí está su espíritu, todo lo que él plantó para ti y que estás encargada de hacer crecer.
Él nunca te abandonará si tú no dejas que tu corazón se marchite. Y estoy segura de que no lo harás
Un abrazo fuerte y todo el cariño
wow que fuerte! me has gustado y entristecido a partes iguales!
ResponderEliminarQUe dificil, estas heridas las cura el tiempo!
Un enorme beso!
Hola, ánimo, hace ya 12 años que se fue mi padre y sigo emocionandome con su recuerdo. Con tu entrada lo he hecho una vez más.
ResponderEliminarDicen que el tiempo lo cura todo pero yo creo que solo lo minimiza y hace que el dolor sea soportable para poder seguir adelante.
Besos
Siento que la sorpresa te haya quitado a alguien a quien tanto querías. Piensa que has tenido la suerte de tener un padre que dedicó gran parte de su vida a hacerte feliz. Aunque él ya no esté intenta seguir siéndolo. Es lo que más le gustaría.
ResponderEliminarUn beso (y un abrazo bien fuerte)
No hay consuelo en estas situaciones pero te envío mucho ánimo... me has emocionado con las preciosas palabras que le dedicas.
ResponderEliminarLo siento. Patricia
Te envío toda la energía positiva que te puedas imaginar y te deseo muchísimo ánimo.
ResponderEliminarUn besote
(www.modayunpocomas.com)
Lo siento mucho, Virginia. Mi padre murió como el tuyo, de repente, hace casi 40 años. Yo era muy pequeño y tengo la mala suerte de no recordarlo, pero sin embargo siempre he sentido su ausencia.
ResponderEliminarMucho ánimo y muchos besos.
¿Por qué no te animas a escribir un poco, niña? La escritura es muy, muy terapeútica y te vendrá, además, bien para evadirte un poco. Un fuerte abrazo.
ResponderEliminarHola, he llegado a tu blog de pura casualidad y me he encontrado con este post. No he podido evitar leer porque la sinceridad y el sentimiento se respira desde la primera letra.
ResponderEliminarMe siento muy identificada contigo pues yo hace 12 años que perdí a mi madre (lo uyo fue después de una larga lucha contra un cáncer), yo tenía 28 años y todos los días la echo de menos. Pero te puedo decir una cosa, que no vas a olvidar su voz ni su olor, eso te lo aseguro yo, por experiencia, y soñarás muchas veces con él y volverás a sentirle a tu lado y aún cuando no duermas también le sentirás, ya verás...
Quédata por lo menos con el consuelo de que fue una muerte sin sufrir...también te digo por experiencia que lo otro es tremendo y nunca te llegas a praparar para el día...
Bueno, nada más perdona si me he entrometido. El tiempo pasará y nunca le olvidarás pero volverás a sonreir, te lo juro.
Te deseo lo mejor.
¡Un abrazo muy fuerte! Lo siento muchísimo, de verdad.
ResponderEliminarJose
Hola, hoy he encontrado tu blog de forma totalmente casual y leo esto...uff..se como te sientes..mi padre falleció (año 2003) en mes y medio..así de repente y mi madre en las mismas fechas pero tres años después..también en mes y poco tiempo..de enfermedad. Lo cierto es que cuando te pasan cosas de este tipo no hay mucho confort y lo único que te puedo decir es que nunca superas la muerte de alguien tan querido, pero sí te digo que aprendes a vivir con semejante pérdida. Yo todos los días lo hago.., no pierdas la sonrisa y recuerdale siempre, eso hará que permanezca siempre en tu corazón. Un beso fuerte desde la distancia.
ResponderEliminarcielo, espero que estes bien, llevaba yo dos meses de paron bloguero y veo que tu quedaste igual...si te sirve, te mando un beso, con ganas de que vuelvas, ¿vale?...
ResponderEliminarEcho de menos tus entradas.
ResponderEliminarEspero que el dolor sea menos fuerte y te deje escribir algo, aunque sea sólo para tí.
Un abrazo
pasaba por aquí y te dejo un abrazo. Cuidate mucho. Y que se te echa de menos, ¿vale guapa?
ResponderEliminarperdemos mucho si no estás tú ....besos ...skydoll
ResponderEliminarVir, dios mio no sabia nada , lo siento de corazón. Me extrañaba tanto que no actualizaras pero como yo ando a mil desde hace tiempo y estoy un poco desconectada del blog, no habia pasado , hoy me ha dado por entrar y me he encontrado con la terrible noticia, perdona el retraso , te mando un beso enormeeee.
ResponderEliminarEntro de vez en cuando en tu blog con la esperanza de que vuelvas a escribir. Y no soy la única. Cuando decidas hacerlo, aquí estaremos.
ResponderEliminarCreo que este post te puede ayudar. Besos.
ResponderEliminarhttp://zambullida.wordpress.com/2011/07/08/frente-a-la-muerte/
Vir!
ResponderEliminarTe digo lo mismo que estoy leyendo en los comentarios anteriores, que me acuerdo de tí y que siempre tendré la esperanza de entrar y ver que has actualizado con uno de esos posts matutinos que tanto nos llenaban a muchas de nosotras! ;P
Un besazo ENORME!
Leticia
Solo quería decirte que me acuerdo de tí y eccho de menos tus textos, llenos de todo.
ResponderEliminarNo sé qué decirte , ni lo supe hace medio año y te pido disculàs por ello.
Sólo paso por aquí con mi recuerdo para ti....espero y deseo que hayais podido ir aceptando esa penita. Un beso. Winnie
ResponderEliminarLo siento mucho, mi padre también murió este año, en abril, fue tras un tumor cerebral que desde que aparecieron los síntomas, lo dejó vivir 4 meses más con 56 años. Y tanto la enfermedad como su muerte ha sido muy triste y duro. Pero hay que tirar pa'lante porque no queda otra.
ResponderEliminarTodos mis ánimos y espero que vuelvas.
Te echo de menos. Espero que estés bien. Sólo eso.
ResponderEliminarMe extrañaba que no actualizaras. Hoy he estado echando un vistazo a mis post anteriores y al ver tus comentarios, he querido saber de tí. Me he quedado sin palabras
ResponderEliminarPerdona el retraso. Espero que estés "mejor".
Un abrazo fuerte (de los que duelen).
Hola guapa:
ResponderEliminardesde hoy te sigo en tu blog y te invito a conocer el mío....http://todoeldiadecompras.blogspot.com
Siento mucho lo de tu padre, me he emocionado mucho al leer tu post.
Mucho ánimo
Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.
ResponderEliminarI am in fact grateful to the owner of this web page who has shared
ResponderEliminarthis enormous post at at this place.
my homepage: A gentle mistress
Really nice and informative blog, keep it up buddy…
ResponderEliminarSkip Hire Near Me
ResponderEliminarLitter Picking
Scrap Metal Collection
Scrap Yard Near Me
Concrete Mix Ratio
Cheap Rubbish Removal Near Me
What Can You Put in Skip
Fly Tipping
Garden Removal Waste
MMORPG
ResponderEliminarinstagram takipçi satın al
Tiktok Jeton Hilesi
tiktok jeton hilesi
Saç ekim antalya
referans kimliği nedir
İnstagram Takipçi Satın Al
metin2 pvp serverlar
instagram takipçi satın al
EN SON ÇIKAN PERDE MODELLERİ
ResponderEliminarmobil onay
Turkcell Mobil Ödeme Bozdurma
nft nasıl alınır
ANKARA EVDEN EVE NAKLİYAT
Trafik sigortasi
dedektör
web sitesi kurma
aşk kitapları
Smm panel
ResponderEliminarsmm panel
iş ilanları
instagram takipçi satın al
hirdavatciburada.com
https://www.beyazesyateknikservisi.com.tr
Servis
tiktok jeton hilesi
güngören
ResponderEliminarmanavgat
marmaris
nevşehir
rize
WMZE
salt likit
ResponderEliminarsalt likit
CDEC
ısparta
ResponderEliminartunceli
ağrı
ığdır
samsun
NPMC
resimli magnet
ResponderEliminarresimli magnet
çerkezköy çatı ustası
silivri çatı ustası
dijital kartvizit
LKS5
https://saglamproxy.com
ResponderEliminarmetin2 proxy
proxy satın al
knight online proxy
mobil proxy satın al
4EXLGY